Meisjes in India

Vanavond las ik weer een bericht over de verkrachting en verbranding van twee tienermeisjes in India. Wéér… Het feit dat ik dat woord moet gebruiken, daar word ik stil van.

Het lijkt wel dagelijks nieuws: ‘In India is een meisje verkracht’ of ‘Meisje gedood na verkrachting in India’. Wat is er toch aan de hand in dat land? Is er iets mis met de mannen daar of is het de huidige generatie die er rondloopt? Zijn de meisjes in India nog wel veilig?

Ik durf de berichten niet eens te lezen, bang voor de verschrikkingen die de jonge meisjes hebben moeten doorstaan. Want meteen gaan mijn gedachten naar mijn eigen dochter. Ze is nu tweeëneenhalf, maar zou in dat land een potentieel slachtoffer kunnen zijn. Want de meisjes die ten prooi vallen aan die geile en hitsige, smerige mannen zijn soms niet ouder dan haar. En nu hoor ik sommigen denken, dat kan in ons land ook gebeuren. Ja, dat klopt. Het kan inderdaad ook in ons land gebeuren. Maar zo lang ik leef zal ik er alles aan doen om dat te voorkomen. En ik ga er vanuit dat de ouders van de meisjes in India dat ook hebben gedaan, want ik denk niet dat je anders nog lekker slaapt.

Kan ik mijn meisje straks nog alleen op wereldreis laten gaan, bang van wat haar kan overkomen? Daar sta ik maar niet teveel bij stil. Ik weet dat ze zich later zal redden en voor zichzelf op zal komen. Maar helaas kunnen die meisjes in India dat niet meer.

Ik denk aan het verdriet dat de ouders en familie moeten voelen, om je dochter, zus of zusje, kleindochter of nichtje zo te moeten verliezen. Dat gun je toch niemand. De meisjes moeten onbezorgd kunnen zijn, kunnen opgroeien tot succesvolle vrouwen met een goede carrière en een gezin met drie kinderen. Hoe vertrouw je de mannen in je land nog als dit dagelijks nieuws is?

De meisjes in India.

Ik hoop voor hen op een betere toekomst.