Help! Ik heb een peuter – De stress van een dagje weg.

Mijn lieve kleine meisje is een peuter van bijna twee jaar en zit al een aantal maanden in de “ik ben twee en ik zeg nee-fase”. Bij haar is het dan vooral het woordje ‘niet’ wat we te horen krijgen als mevrouw er geen zin in heeft. En de laatste weken, of maanden, horen we eigenlijk alleen maar ‘niet’!

Vanaf haar geboorte heeft ze al een sterk willetje en dat komt steeds meer naar boven. Natuurlijk is het alleen maar goed dat ze niet over zich heen laat lopen, maar soms staat me het huilen nader dan het lachen. Loriènn kan ontzettende buien hebben wanneer ze haar zin niet krijgt en natuurlijk gebeurt dat voornamelijk in openbare gelegenheden. Meestal weet ik hier goed mee om te gaan, maar er zijn momenten dat ik het zo zat ben dat ik dan even niet weet wat ik met haar aan moet. Hallo peuter!

Apenheul

Vorige week zondag was ik met mijn vriendinnen in de Apelheul en hadden we met ons vijven zeven kinderen mee (appeltje eitje natuurlijk!). Loriènn is niet heel dol op dieren, gelukkig went ze steeds meer, maar ze heeft het super goed gedaan. Alleen toen er aapjes op de buggy klommen vond ze het wat spannend. Nadat we een pitstop gemaakt hadden, zijn we verder gegaan en Loriènn liep naast de buggy mee. Na nog geen vijf minuten wilde ze dat ik haar droeg, maar aangezien ik een buggy moest duwen die niet echt mee stuurde en die omviel door de zware tassen zonder tegengewicht van een kindje wat in het zitgedeelte zat, ging dat niet. Dat was een moment waarop ze het er niet mee eens was. En wanneer dat gebeurt gaat ze op de grond zitten, of daar nou steen, zand, gras of modder ligt. Ik had het bloedheet, de buggy viel tot twee keer toe om en ik zat met een krijsend kind. En we waren nog maar net onderweg… HELP!

Gelukkig heb ik één vriendin die mij precies aanvoelt en zij pakte een snikkende Loriènn van de grond. Ik ben even op mijn hurken achter de buggy blijven zitten, mijn tranen bedwingend. Want het is echt niet altijd even leuk om een peuterpuber te hebben. Eén van de andere meiden vroeg heel lief of het ging, maar je kunt mij het beste even met rust laten na zo’n momentje (gelukkig hebben we daarna nog even gepraat). Nadat ik weer tot bedaren was gekomen, heb ik Loriènn weer overgenomen en haar wel uitgelegd waarom mama haar even niet wilde dragen. We hebben samen naar de aapjes gekeken die door de bomen klommen en zijn weer verder gegaan. De verdere dag hebben we lekker gewandeld, nog meer aapjes gekeken en gespeeld in de speeltuin(en).

Nog zo’n moment…

Tijdens de lunch liep ik met een dienblad vol eten en wilde mevrouw weer dat ik haar optilde. Uitgelegd dat dat niet ging en waarom niet. Maar het was niet goed, dus ging ze midden op het pleintje op de grond zitten huilen. Ik stond een beetje machteloos met het dienblad in mijn handen; mijn vriendinnen zaten te ver weg om te roepen en ik wilde haar niet alleen laten zitten om eten naar ons tafeltje te brengen. Gelukkig was er een heel lief stel waarvan de man aanbood om het dienblad van me over te nemen, zodat ik Loriènn kon pakken (dank u, dank u, dank u!). Daarna hebben we lekker broodjes en soep gegeten en is Loriènn wel tien keer van de glijbaan afgegaan. Toen we iedereen weer bij elkaar geraapt hadden zijn we verder gegaan en heeft ze nog even in de buggy geslapen. Na haar slaapje kreeg mevrouw opeens héél veel energie! Parmantig liep ze over de paden en bruggen en wees alle apen aan. Af en toe stoppen om een rondje te draaien of een dansje te doen, heerlijk! We hebben de dag afgesloten met twee rondjes in de draaimolen, een waar succes.

Genieten

Nu klinkt dit als een enorme klaagzang en alsof het altijd zo gaat, wat natuurlijk niet zo is. Loriènn is een heel enthousiast en sociaal meisje, die iedereen gedag zegt en heel veel lacht. Ze is gek op dansen en zingen, net als mama!, en doet dit de hele dag door. Maar, zoals bij elke peuter, is er een periode waarin ze ons uittest om te zien hoever ze kan gaan e niet de makkelijkste is en dat levert nog wel eens wat frustratie op. Soms van beide kanten.

Dennis en ik zitten gelukkig wel op één lijn als het op de opvoeding aankomt en samen vormen we een sterk front. We zijn beiden stapeldol op ons poppetje en genieten elke dag van haar, maar af en toe mogen we het ook wel wat minder leuk vinden toch?